Bada autore bat irakurtzea gustatzen zaidana, Juan Antonio Marina, hark esaten du bizitzan karta hobeak eta karta txarragoak daudela, eta hobe dela onak edukitzea. Baina ez du irabazten aukerarik onena duenak, ondoen jokatzen dakienak baizik “. Horri lotuta, bizitzan sartu eta egokitu zaizkigun kartekin jokatzen dugunean, eszenatoki jakin batean agertzen gara, bakoitza berean, eszenatokiko bere kideekin, gidoia gutxi gorabehera idatzita, amaiera bat, gutxienez, pentsatua edo amestua, eta, jakina, komedia eta drama uneak falta ez dituen trama bat. Shakespeare klasikoak esan zuen: “Mundu guztia da eszenatoki bat, eta denak, gizon zein emakume, aktore hutsak dira. Guztiek egiten dituzte sartu-irtenak, eta bakoitzak bere bizitzan paper asko antzezten ditu.
Hasieratik, mila eszenatokitan ibilita, Deustuko Unibertsitateko antzerki-eskolan hastea erabaki nuen, hasiberrien taldean zehazki. Ezin dut ukatu hasieran, Inharrekin hitz egin nuenean, urduri egon nintzela. Baina urduritasun hori areagotu egin zen lehenengo saioa noiz izango zen esan zigutenean, zehazki 2021eko urriaren 19an, 15:00etan. Aurreko gauean ez nuen ondo lo egin, eta ez nuen egun hartan ezer jan. Sartzean, han zeudenen gaztetasun iraingarriak eragin handia zuen ni bezalako heldu batentzat. Ohiko aurkezpenek lotura gabeko eta azkar ahazteko letania baten itxura hartu zuten nire buruan. Ez zen munduko saiorik onena izan, baina ezta txarrena ere: eszenatoki berri bat aktore berriekin. Aurrera egin beharra zegoen, azken finean, pertsona haiek goiz hartan bertan ikasgelan izandako ikasleen antzekoak ziren: eszenatoki batetik bestera.
Saioek aurrera egin ahala, konfiantza, talde sentsazioa eta elkarrekiko laguntza areagotu egiten ziren. Nire esperientziatik, gure bakarrizketaren aurkezpena izan zen une berezia: batetik, banakako lehen erronkari eszenatoki berri batean aurre egiteagatik eta, bestetik, geratzen ginenok casting natural eta bereziki selektibo batean hautatuen taldea izango ginelako sentsazioagatik. Oporren itzulera, testuen irakurketa, paperen banaketa, saiakera zorrotzak (inoiz ez nahikoak) eta horiekin batera arazketa, gure izenak, gure aurpegiak, gure esperientziak, gure esentziak zituzten pertsonaien pertsonalizazioa. Ez nekien oso ondo Tepan jaunak menderatu ote ninduen edo Jesusek Arrabalen pertsonaia abduzitu ote zuen. Elkar entzuteak, elkarri laguntzeak, gure buru eta bihotzetan sortutako eszenatoki berriek gure arteko hesiak suntsitu zituzten: jada ez nintzen gazte haien balizko irakaslea, partekatzen genuen eszenatokiko beste aktore bat baizik.
Lehen entsegu orokorraren arratsaldean zen estreinaldia, horixe zen obraren eta taldearen benetako estres-testa. Bitxia da; izan ere, aktoreok lan bera errepikatu genuen Raquelen zuzendaritza profesionalaren pean, baina eszenatokia berria zen, desberdina, publikoa edo ñabardura eta kolore bereizgarriak ematen zituen beste aktore bat bihurtu baitzen. Eszenatokiak emandako kemenak ez gintuen aktore egin, urriaren 19tik baikinen aktore, egun horretan hartu genituen rol berriak edo, agian, hain berriak ez zirenak; nolanahi ere, komediaren azpian ametsen premia duen mundua marrazten duen obra baten ametsean elkartuta geunden.
Yo sueño que estoy aquí,
destas prisiones cargado;
y soñé que en otro estado
más lisonjero me vi.
¿Qué es la vida? Un frenesí.
¿Qué es la vida? Una ilusión,
una sombra, una ficción,
y el mayor bien es pequeño;
que toda la vida es sueño,
y los sueños, sueños son.
(Calderón de la Barca)
Jesus Marauri
Lehen Hezkuntzako Graduko Irakaslea
Leave a Reply